Prolog

 PROLOG

Alice siedziała na schodach i słuchała kłótni rodziców. Po raz piąty w tym tygodniu obudziła ją sprzeczka swojego taty - Profesora Longbottoma, słynnego zielarza i matki, Hanny Longbottom - Barmanki i kierowniczki trzech mioteł. Ich dyskusja nosiła się po całym domu. Ich córka, widocznie przyzwyczajona do takich pobudek przestała słuchać ich ,,rozmowy''. Wstała i na palcach poszła do swojego pokoju. Pokój był ozdobiony tapetą w jasno-niebieskim kolorze, a białe firanki w lilie dodawały temu miejscu uroku. Szmaragdowa kołdra zsuwała się z niedbale pościelanego łóżka. Duża brązowa sowa huczała w klatce, a szary kot leżał na krześle obok drewnianego biurka. Dziewczyna położyła się na łóżku. Z salonu dochodziły krzyki rodziców. Alice czasami naprawdę myślała że urodziła się przypadkowo; jej rodzice nie rozumieli się nawzajem. Dziewczyna poczuła czyjąś obecność. Jej kot, Nastien najwyraźniej wyczuł smutek właścicielki i chciał ją rozchmurzyć miaucząc i opierając się o nią. Alice pogłaskała kota i szepnęła ,,Dzięki, przynajmniej wiem że nie jestem sama!'' Miała nadzieję, że dzisiejszy dzień będzie nieco inny od reszty. Bo dzisiejszy dzień, 12 Lipca to dzień jej urodzin. To były już szesnaste, przez szesnaście lat wysłuchwiała kłótni rodziców. Szesnaście lat prób pogodzenia rodziny. I tylko jedna osoba ją rozumiała. Mina. Minarssien Scamander. Jej najlepsza przyjaciółka i równocześnie sąsiadka. Były w tym samym wieku. No, może Mina była młodsza o dwa miesiące, ale to nie było dla niej ważne. Ona czuła to samo. Tyle tylko, że u niej to nie matka powodowała kłótnie, tylko ojciec. To była jedna, mała iskierka nadziei. To, że nie jest w tym wszystkim sama. To dodawało jej otuchy. 

Tak, dodałam prolog. taki króciutki, króciuteńki. Ale słyszałam że prologi nie powinny być długie :) :D No, co by się tu rozpisywać :P Jak by ktoś miał chętkę zrobić mi zwiastun, proszę się skontaktować: wiktoria.machnik@wp.pl     

~Wikkusia 

PS. Komentujcie :D